مدارس خشتی و فرسوده بلای جان آموزش و پرورش/امنیت سرلوحه اردوها.مهرماه ۹۷ دلایل متعددی برای اینکه آغاز سال تحصیلی را با اخبار خوش طی کنیم داشتیم که از دست رفتن جان سه دانش آموز در فضای مدرسه و فضای وابسته به آن، کام همه را تلخ کرد.

به گزارش خبرنگار هدف ، دنیا بر همین روال می گردد. گاهی یک خبر بد و دردناک می تواند بر خبر خوش پیشی بگیرد. حالا تصور کنید اخبار بد به یکی اکتفا نکند. از این روست که مهرماهی که با چهره بشاش کودکانی که تازه پا به مدرسه گذاشتند، خبر افتتاح ۱۷۰۰ فضای آموزشی و پرورشی در کشور، حتی خبر حذف مشق شب که گرچه با این وضعیت تراکم کلاس های درس عملا در کمتر از نیمی از مدارس کشور قابل اجرا نیست، آغاز شد، خیلی زود با خبرهای تلخ زیرآوار ماندن دانش آموز کلاس اولی روستای گرماش سنندج -دنیا ویسی-، مضروب شدن دو معلم در روستایی در شیراز و واژگونی اتوبوس حامل دانش آموزان در نزدیکی تبریز که به فوت دو دانش آموز و یک نیروی سپاهی انجامید، چهره مهرماه را تلخ کرد.

سه استان فارس، کردستان و آذربایجان شرقی از شروع سال تحصیلی تا امروز یا داغدار شده اند و یا متاثر از برخورد دور از شان با معلمان. در این میان مانند همیشه مسئولان آموزش و پرورش به جای توضیح قانع کننده تنها به حضور در میان خانواده ها، فرستادن پیام، دستور پیگیری اکتفا کرده اند. آنچه همچنان در میان مسئولان امری سخت و دشوار است «عذرخواهی رسمی» است.

مگر نه اینکه دنیا ویسی به کلاس درسی می رفت که وظیفه تامین امنیت روانی و جانی در آن فضا به عهده آموزش و پرورش است؟ مگر نه اینکه هر سال درباره ایمنی اردوهای دانش آموزی بارها مسئولان مورد پرسش قرار می گیرند اما سالی نیست که فاجعه ای در این حوزه رخ ندهد؟

همین چندی پیش رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور در گفتگو با خبرنگار هدف اذعان کرد به طور میانگین ۳۰ درصد مدارس کشور فرسوده هستند.

گرچه مسئولان در این سال ها تلاش کردند وضعیت آمار را کمی بهبود ببخشند و از آمار مدارس فرسوده کم کنند اما چطور می توان پذیرفت که مسئولان علیرغم اطلاع از فرسودگی ۳۰ درصدی مدارس که هر کدام مستعد گرفتن جان دانش آموزان هستند، اجازه برپایی کلاس را در آنها بدهند؟

احتمالا همین جا موضوع همیشگی نبود اعتبارات و بودجه و امکانات و… پیش کشیده می شود که باید پرسید پاسخگوی از دست رفتن جان کودکان این سرزمین تا تامین بودجه مورد نیاز چه کسی است؟ آیا این اتفاقات به این منجر نخواهد شد که آموزش و پرورش هر چه در ساحتی دیگر در حال کاشتن است که آمار باسوادی را با  برای فرستادن دانش آموزان ترغیب خانواده ها در روستاهابه مدارس، کاهش دهد، رشته می شود؟

مهرالله رخشانی مهر در همان گفتگو باهدف ، اعلام کرد : مدارس با خطر بالا مثل مدارس خشتی و گلی را تا پایان سال تحصیلی امسال جمع آوری می کنیم.

این مدارس که عمدتا در روستاها هستند بیش از پیش عدالت آموزشی را زیر سوال می برند و این در حالی است که سالانه اعتباراتی فارغ از بحث اعتبارات برای نوسازی و تجهیز مدارس برای روستاها در نظر گرفته می شود که به نظر می رسد سال ها پیش باید به صورت جهادی موضوع مدارس خشتی و گلی و همچنین مدارس فرسوده حل و فصل می شد اما مسئولان هر سال نوید اتمام کار تا پایان آن سال را می دهند. جوابی که حالا دیگر مخاطبان آموزش و پرورش و والدین دنیا را راضی نمی کند.

امروز روابط عمومی معاونت حقوقی و امور مجلس وزارت آموزش و پرورش خبر می دهد که مجمع نمایندگان استان کردستان در مجلس شورای اسلامی در دیدار با وزیر آموزش‌وپرورش از پیگیری‌های وی درباره حادثه ریزش دیوار حیاط مدرسه در سنندج تشکر کردند. در این دیدار که مهدی فرشادان نماینده سنندج،‌ حمدالله کریمی نماینده بیجار،‌ منصور مرادی نماینده مریوان و محسن بیگلری نماینده سقز و بانه حضور داشتند و درباره مسائل مبتلابه آموزشی استان کردستان نیز بحث و گفت‌وگو کردند.

پس از حادثه ریزش دیوار حیاط مدرسه در روستایی از توابع آموزش و پرورش ناحیه سنندج که ‌یکی از دانش‌آموزان مدرسه مصدوم و متأسفانه بعد از اعزام به بیمارستان فوت شد، به دستور وزیر آموزش و پرورش تیمی ویژه برای بررسی و رسیدگی این موضوع مأمور شده است.

در واقع این ماموریتی است که جوابش از پیش مشخص است. فرسودگی مدرسه مقصر اصلی این حادثه دردناک است.

از سوی دیگر ایمنی حداکثری برای اردوهای دانش آموزی باید بدون کوچکترین اهمالی پیگیری شود و مورد توجه وزارت آموزش و پرورش باشد چون همه می دانیم که خطر همیشه در جاده های کشور وجود دارد و هر روز به طور میانگین جان ۴۴ نفر را می گیرند. اما اینکه از میان این ۴۴ نفر، نام چند دانش آموز در تاریخ تصادفات جاده ای ثبت شود، قبل از هر چیز مسئولیت را متوجه آموزش و پرورش  می کند.

اینکه از مهرماه کمتر از یک ماه نگذشته و خبر درگذشت سه دانش آموز در محیط مدرسه یا وابسته به آن مخابره می شود، جای تامل دارد. این تامل برای تمام مسئولان دولتی لازم و پاسخگویی را می طلبد. اما شاید قبل از همه اینها برای بازگشت به فضای دیده شدن اخبار خوبی که از وزارتخانه پر مخاطب آموزش و پرورش مخابره می شود نیاز به یک «عذرخواهی رسمی» باشد. اتفاقی که متاسفانه در سنوات گذشته هم برای اتفاقات مشابه و حتی نادر مانند آنچه درباره آزار و اذیت دانش آموزان یکی از مدارس پسرانه تهران رخ داد، عملی نشد و مسئولان به ابراز تاسف بسنده کردند.