چرا

در لحظه آخر کم آورد/ تدبیری که کروش داشت و برانکو نه

آریا صالی-خبرگزاری خبرهدف قصه فصل پانزدهم لیگ برتر به انتها رسید، آن هم با یک سورپرایز بزرگ برای فوتبال ایران؛ قهرمانی تیمی که با کمترین ادعا در سال پرشگفتی فوتبال دنیا بالاتر از همه مدعیان ایستاد. عبدالله ویسی قهرمان شد تا جایش را بالاتر از مربیانی چون برانکو، استیماچ، مظلومی، جلالی و فکری در فوتبال ایران پیدا کند. با این مقدمه از برانکویی خواهیم نوشت که این فصل انتظارها را از تیمش بالا برد ولی در آخرین لحظه در رقابت با تیمی بی ادعا و صد البته کم هزینه چه در کار فنی و چه در میان بازیکنان قافیه را باخت و به دومی بسنده کرد.با پایان لیگ پانزدهم، یک و نیم سالی هست که برانکو روی نیمکت پرسپولیس حضور دارد. او با حمایت رسانه ای و پشتیبانی مدیریت باشگاه با وجود نتایج معمولی در نیم فصل دوم لیگ قبل و البته نتایج ضعیف با پرسپولیس در 10 هفته آغازین لیگ پانزدهم این شانس را پیدا کرد که بالاتر از میانگین عمر حضور مربیان به ویژه خارجیها در یک تیم بماند.

نتیجه این حمایت بیرونی از سوی رسانه ها و البته پشتیبانی باشگاه، تیمی بود  که نتایج خوبی در ادامه کسب کرد اما در بزنگاه مهم لیگ و جایی که تیم برای پایان کارش به تدبیر نیاز  داشت، نتیجه عکس رقم خورد و  در مهمترین بازیهای فصل پرسپولیس با وجود حمایت بزرگ هوادارانش نتوانست مطابق انتظار نتیجه بگیرد و حتی حضور پررنگ تماشاگران در بازی های خانگی پرسپولیس در اکثر مواقع نتیجه عکس داد. بی انصافی است اگر برای پیروزیهای پرسپولیس نقش برانکو را نادیده بگیریم اما نمی توان تردید داشت که فوت ناگهانی هادی نوروزی مهمترین محرک این فصل پرسپولیس بود و در واقع این اتفاق بیشتر از هر عامل دیگری در بازگشت قرمزها به میان مدعیان موثر بود. از آن طرف این را هم نمی شود منکر شد که روحیه همیشه محتاط برانکو عاملی شد برای باختن قافیه در سه هفته پایانی، درست در مهمترین برهه لیگ.

شاید تفاوت مربیانی چون کارلوس کروش که امتحانش را در سه بازی پایانی ایران در انتخابی جام جهانی 2014 و کسب حداکثر امتیاز از یک بازی خانگی و دو دیدار خارج از خانه پس داده، با مربیانی همچون برانکو این باشد که بلد هستند چگونه راه را تا پایان به خوبی پیش ببرند و در واقع در “مومنتم” آن طور حرکت کنند که همه راه طی شده به نتیجه ختم شود. پرسپولیس تا رسیدن به قهرمانی راه کوتاهی را پیش داشت اما طی کردن آن راه کوتاه به تدبیری نیاز داشت که فقدانش روی نیمکت پرسپولیس در روزهای آخر لیگ به خوبی مشهود بود.