معمای دزدیده شدن مجسمه 350 کیلویی در تهران/ دزدها پس از شش سال بازگشته‌اند؟

به گزارش خبرگزاری خبرهدف، عصر امروز به نقل از بهداد لاهوتی خبری منتشر شد که مبنی بر سرقت مجسمه برنزی او از ساختمان معاونت هنری وزارت ارشاد بود. او در این باره گفت: امروز بعد از گذشت دو هفته از سرقت مجسمه‌ام، تازه متوجه شدم که این اثر به سرقت رفته است. تا امروز کسی درباره سرقت مجسمه‌ام چیزی به من نگفته بود.

او ادامه داد: این اثر بخشی از مجموعه‌ای بود که سال ۱۳۸۹ کار کرده بودم و سال ۱۳۹۰ در اکسپویی که در گالری شیرین برگزار شد، ارائه دادم. در آن زمان، موزه هنرهای معاصر این کار را خرید. آن‌طور که دوستانم به من گفته بودند، وضعیت نگهداری اثرم مناسب نبود و آن را زیر پله معاونت هنری گذاشته بودند و در معرض آسیب بود. حالا امیدوارم دست کم دزدها قدر آن را بدانند.

اما مسئله اینجاست که مجسمه برنزی این هنرمند نه دو هفته پیش، بلکه چهار ماه قبل زیر چشم حراست مجموعه ساختمان‌های معاونت هنری دزدیده شده و تازه حالا خبرش به بیرون درز کرده است.

در همین ارتباط، ساعتی پس از صحبت‌های بهداد لاهوتی، موسسه توسعه هنرهای تجسمی معاصر درباره این اتفاق در اطلاعیه‌ای توضیح داد: مجسمه سرقت ‌شده متعلق به موسسه توسعه هنرهای تجسمی معاصر به ‌عنوان نهادی غیردولتی است که سال ۱۳۹۰ در اکسپوی مجسمه که از سوی انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران در نگارخانه شیرین (مکان اسبق نگارخانه) برگزار شده بود، خریداری شد.

در ادامه این اطلاعیه آمده است:‌ با توجه به این‌که این موسسه در مواردی آثار هنری متعلق به خود را به‌ منظور تلطیف فضای بصری در نهادها و اداره‌های مختلف قرار می‌دهد، این اثر نیز در یکی از ساختمان‌های اداره کل هنرهای نمایشی معاونت امور هنری قرار داشت که پس از تعطیلات نوروز، موسسه متوجه شد که این اثر در محل یاد شده نیست و بلافاصله موضوع به حراست معاونت امور هنری اطلاع داده شد. حراست معاونت امور هنری و اداره آگاهی از همان زمان در حال پیگیری ماجرای سرقت این مجسمه هستند که در صورت مشخص شدن نتیجه، اطلاع‌رسانی خواهد شد.

این اتفاق، یادآور سرقت تعدادی از مجسمه‌های نصب شده در سطح شهر تهران در طی مدت کوتاهی در سال ۱۳۸۹ است. تعداد آن مجسمه‌ها 12 مورد بود که هریک بین 70 تا 700 کیلو وزن داشتند؛ ماجرایی که هیچگاه ابعاد آن باز نشد. اینک نیز این پرسش مطرح است که دزدیدن و انتقال یک مجسمه 350 کیلویی از مقابل چشمان حراست مجموعه ساختمان‌های خیابان شهریار چگونه ممکن است؛ آنهم در محوطه‌ای که خبرنگاران نیز بدون آفیش شدن حق ورود به آن را ندارند.