همه چیز درباره بمب‌افکن‌های مافوق صوت روسیه که در همدان مستقر شده‌اند

روسيه به صورت معمول پيش از اين عمليات هوايي خود را به وسيله جنگنده‌هاي اين كشور كه در پايگاه حمیمیم در لاذقيه مستقر هستند انجام مي‌داد اما استفاده از بمب‌افكن‌هاي راهبردي روسيه براي هدف قرار دادن دقيق مواضع داعش مرحله جديدي از عمليات هوايي در سوريه به حساب مي‌آيد.

بمب افکن توپولف 22ام.3 از بمب‌افكن‌هاي راهبردي و مافوق صورت روسيه است كه توان حمل 24 تن انواع بمب و موشک را در برد پروازی 7000 کیلومتر دارد. یکی از جنبه های خاص این بمب‌افكن بینابین بودن آن از رده بمب افکنهای استراتژیک و بمب افکنهای تاکتیکی است. اين بمب‌افكن قادر است با بردي كه دارد انواع بمب ها و موشکهای ضد کشتی و کروز هواپایه را حمل كند.

مقام‌هاي روسيه در تلاش هستند تا به زودي پايگاه حمیمیم در لاذقيه را به پايگاه دائمي خود در سوريه تبديل كنند. اما به گزارش راشاتودي باند پروازي اين پايگاه هنوز امكانات لازم براي پرواز بمب‌افكن‌هاي اين كشور را ندارد. علاوه بر اين استفاده از پايگاه هوايي همدان باعث كاهش 60 درصدي در زمان،مسافت طي شده و همچنين هزينه‌هاي عمليات عليه تروريست‌ها توسط اين بمب‌افكن‌هاي راهبردي دارد. به صورت معمول بمب‌افكن‌هاي روسيه براي پرواز از خاك اين كشور بايد از پايگاه مزدوك استفاده كنند كه بر اين اساس مجبور به طي حداقل 2 هزار كيلومتر براي رسيدن به آسمان سوريه دارند. اين مسافت با استفاده از پايگاه همدان به 700 كيلومتر كاهش پيدا مي‌كند كه باعث مي‌شود امكان حملات سريع و حتي اضطراري در مواقع لازم در داخل خاك سوريه فراهم شود.

اين بمب‌افكن يکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی است كه در واقع نمونه اصلاح شده بلایندر قدیمی به حساب مي‌آيد.

پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت.

Tu-22M3پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید طولاني‌تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش پيدا كرد. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را هم ديگر نداشت. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر M2 تسليحات حمل كند. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند.