این بار شعار ندهیم،المپیک توکیو نزدیک است،خیلی نزدیک!

 خبرنگار اعزامی خبرهدف به ریو؛تمام شد.همه هیجانی که در این بیست روز به وجود آورده بودند به پایان رسید؛همه اشک ها و لبخند ها ،همه دویدن ها وهمه…

یکدفعه که انگار سوت پایان را زده باشند و کرکره ها را پایین کشیده باشند.ریو،شهری که از ابتدای شروع مسابقات هم فضای المپیکی نداشت حالا غم بیشتری را تجربه می کند.انگار که شهر یکدفعه حالی شده باشد.تازه مردم این شهر با خارجی ها خو گرفته بودند و تازه پس از پیروزی تیم فوتبال شان در المپیک مقابل آلمان بود که آنها درک کرده بودند میزبان مهمترین رویداد ورزشی جهان هستند.اما حالا دیگر دیر است.آنقدر دیر که کسی حواسش به کسی نیست.دیگر نه خبری از مرکز رسانه ای است و نه کسی استرس سوار شدن به اتوبوس را دارد.انگار که زمین دهان باز کرده و همه را یکجا بلعیده است.المپیک تمام شد و حالا همه رفتند تا برای 4 سال دیگر تلاش کنند و این بار در توکیو کنار هم جمع شوند.شکی وجود ندارد که ورزشکاران ایران هم از همین حالا،دقیقا از همین حالا که پایشان به تهران می رسد باید کار را شروع کنند.هرچند که این اتفاق همیشه فقط در حد یک شعار بوده است اما اگر قرار است موفقیتی در ژاپن کسب شود باید از همین حالا شروع کرد.

4 سال دیگر خیلی از چهره های امروز در ریو،دیگر به سنی رسیده اند که احتمالا در توکیو باید مربیگری کنند.المپیک امسال نشان داد که ورزش ایران جدا از رشته های کشتی،وزنه برداری و تکواندو رشته های دیگری هم دارد که اگر روی آنها سرمایه گذاری شود می توانند حتی برای ایران مدال بگیرند.مثل شمشیر بازی،مثل تیراندازی،مثل قایقرانی و حتی مثل دوومیدانی.جایی که حسن تفتیان تا مرحله نیمه نهایی هم بالا آمد و برای نخستین بار این اتفاق را جشن گرفت.ورزش ایران و ورزشکاران ایرانی می توانند به شرطی که به قول عادل فردوسی پور همه چیزمان به همه چیزمان بیاید.از ورزشکار گرفته تا امکانات و البته مدیران المپیکی.

یک نکته دیگر هم که اهمیتی زیادی دارد به دست آوردن کرسی ها مهم بین المللی است.کرسی هایی که با نشستن روی آن اجازه ندهیم تا حق امثال بهداد سلیمی را بخورند.اجازه ندهیم تا سر پلنگ جویبار را ببرند و اجازه ندهیم تا توی چشمان مان نگاه کنند،دست دوستی به طرف مان دراز کنند از پشت سر زیرآب مان رابزنند.المپیک تمام شد اما زندگی و ورزش جریان دارد.از همین حالا باید حواس مان به 4 سال دیگر باشد.با پشتوانه ای که ایران در ورزش ندارد،با امکاناتی که هر سال بدتر از سال گذشته می شود و با محدودیت هایی که برای ورزش بانوان وجود دارد توکیو المپیکی به مراتب خطرناک تر از ریو خواهد بود مگر اینکه همه مدیران ورزشی،همه آنهایی که دلشان برای ورزش ایران می سوزد وارد گود شوند و برنامه شان این باشد که 4 سال بعد پیشرفت ورزش ایران در المپیک را رقم بزنند.کسب سه مدال طلا،یک نقره و 4 برنز نتیجه بدی از لحاظ آماری در طول تاریخ برای ورزش ایران نیست اما نتیجه ای که در لندن کسب شد توقعات را بالا برده است.ایران پر از استعداد است و پر از رشته های مدال آوری غیر از کشتی،تکواندو و وزنه برداری که اگر روی آنها سرمایه گذاری شود می توانند اتفاقات خوبی را در تاریخ ورزش رقم بزنند.اتفاقاتی که لبخند را روی لب هر ایرانی بنشاند و کار را به جایی برساند که دیگر نیازی به یورش به شبکه های اجتماعی و ساختن تک کلمه هایی با هشتک های”ُسرت را بالا بگیرد مرد” یا “چیزی از ارزش های ما کم نمی شود” نباشد.بالاخره باید روزی ورزش ایران این مهم را تجربه کند.درست است که چیزی از ارزش های قهرمانان ما کم نمی شود و آنها بارها شادی را به خانواده های مردم آورده اند اما بعضی از ورزشکاران المپیکی ما هنوز به این درک نرسیده اند که مدال برنز المپیک بیشتر از مدال طلای جهانی در رشته خودشان ارزش دارد و اهمیت آن در سطح بین المللی بازتاب بیشتری دارد.