گفت‌وگو با دوست مصطفی دنیزلی که الان نماینده مجلس است

محمدجواد جمالی عضو فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی از آن نماینده هایی است که می توان او را از مطلع ترین نمایندگان مجلس در حوزه ورزش دانست. او طوری از استقلال و پرسپولیس سال های دور صحبت می کند که انگار خودش یک پای ثابت ورزشگاه ها بوده. اما می گوید در کل عمرش تنها دو بار به ورزشگاه رفته است. با محمدجواد جمالی درمورد ماجرای خصوصی سازی باشگاه های استقلال و پرسپولیس و تجربه همکاری با دنیزلی صحبت کردیم.

*درمورد خصوصی سازی باشگاه های استقلال و پرسپولیس، بحث خیلی جدی شده بود و حتی مزایده هم برگزار شد. اما یکدفعه این پروژه کنار گذاشته شد و واگذاری این دو باشگاه هم منتفی شد. شما به عنوان یک عضو فراکسیون ورزش، نظرتان درباره واگذاری باشگاه های استقلال و پرسپولیس چیست؟

در دنیا اصلا سیستم فوتبال دولتی به این شکلی که در ایران هست نداریم. درست است که گفته اند از بودجه دولت مستقیم به باشگاه ها ندهید، اما واقعیت این است که چنین هزینه هایی انجام می شود. شما تیم های صنعتی را که ببینید، می روند بالای 20 میلیارد تومان هزینه می کنند. این از کجا می آید؟ الان در حال حاضر می بینیم که تیم های خصوصی ما هر کسی آمده وارد صحنه شده، به دلیل رقابت ناسالمی که هست نتوانسته پایدار باشد و سر جایش بماند و حذف شده است. الان استقلال اهواز کجاست؟ راه آهن کجاست؟ تیم های دیگر مانند اکباتان کجاست؟ تیم هایی که بازیکن ساز بوده اند کجا هستند؟ فوتبال یک صنعت است. یک علم است. فوتبال ارز آوری دارد. فوتبال در صحنه های مختلف سیاسی اجتماعی نقش دارد و صدها هزار نفر را به استادیوم می آورد و میلیون ها نفر را پای تلویزیون می نشاند. باید از این استفاده کرد. ما در بحث حرفه ای گری مان، با استانداردهایی که اعلام شده فاصله داریم. باید شفافیت مالی باشد که نیست. قراردادها باید شفاف باشد که نیست. قراردادها یک گوشه کنارهایی هم دارد متاسفانه که مواردی را در کنار قرارداد در نظر می گیرند. باشگاه ها باید هزینه ها و درآمدهایشان مشخص باشد که خیلی معلوم نیست. در حال حاضر بعضی از ایجنت ها نقش دلال دارند و نقش اصلی خود را نمی توانند اجرا کنند. مارکتینگ منیجر ندارند باشگاه ها. آدم هایی که در هیات مدیره ها عضو می شوند یا سرپرست باشگاه می شوند یا به نوعی مدیرعامل هستند، کمتر خودشان ورزشی هستند یا آدم هایی هستند که بتوانند کار مورد نظر را انجام دهند. تصمیمات لحظه ای گرفته می شود. یک دفعه یک نفر را به عنوان مدیر فنی بالای سر تیم می گذارند که این معلوم است برای کله پا کردن سرمربی تیم انجام می شود. به نظرم بیایند و همان چیزی که قانون گفته را انجام دهند. اگر ما این کار را نکنیم، وضعیت بدتر می شود. الان سهمیه آسیایی ما در آخرین سال، 2+2 شده بود. یعنی کم شده بود. دو تیم مشروط داریم و دو سهمیه ثابت. خیلی مسائل مانند زیرساخت ها، شفاف سازی اقتصادی، مدیران کاربلد، تعداد تماشاگران، وارد بورس شدن یا نشدن امتیاز دارد. ما دانه دانه امتیازها را از دست می دهیم. اگر بیایند بخش خصوصی را حمایت کنند می توان تیمداری هم کرد. اگر بخش خصوصی حمایت نشود، باشگاه ها زمین می خورند. باید با دید باز و کارشناسانه تیم ها را به بخش خصوصی بدهند.

*پارسال مزایده برگزار شد و بحث اهلیت خریدار مطرح شد که در نهایت آن اتفاقات افتاد و دولت هم از خصوصی کردن این دو تیم پشیمان شد.

من متاسفم که پارسال بحث اهلیت مطرح شد. پاکت باز کردند و آخرش هم گفتند اصلا قرار نیست این ها را واگذار کنند.

*شما که در آن جلسات حضور نداشتید؟

نه من نبودم اما به شدت طرفدار خصوصی سازی با شرایط ویژه خودش هستم. خصوصی سازی فقط این نیست که بگوییم به چه کسی واگذار کنیم. خیلی مسائل باید در نظر گرفته شود. چون سرنوشت تیم ملی به سرنوشت استقلال و پرسپولیس بستگی دارد. الان شما ببینید، بازی های خوب پرسپولیس و استقلال همزمان شده با داشتن تیم ملی خوب. تیم های دیگر هم هستند که کمک کرده اند اما واقعیت این است که استقلال و پرسپولیس نقش بیشتری نسبت به سایر تیم ها دارند. سال 1998 هم همین بود. استقلال و پرسپولیس خوب بودند. این قدر بازیکن داشت پرسپولیس که مجبور شد از لیگ کنار بکشد. چقدر هم لژیونر داشتیم از تیم 1998. در کلن، بایرن مونیخ، ماینس، سن پائولی و آرمنیا بیله فلد نماینده داشتیم. کریم باقری و علی دایی ابتدا آرمنیا بیله فلد بودند که از آنجا به هرتابرلین رفتند. منصوریان سن پائولی بود. خداداد عزیزی به تیم کلن رفت.

*اینکه می گویید باید با شرایط  خاصی تیم ها را واگذار کنند، چه معنایی می دهد؟ این شرایط ویژه چیست؟ باید تیم را به شخص واگذار کنند یا به یک شرکت؟

مهم نیست به شخص واگذار شود یا شرکت. معمولا سهم می فروشند. کسانی که می آیند پای کار، اولا باید ورزش را بشناسند. ثانیا پشتوانه مالی آن ها پایدار باشد. یکی یک مقدار پول پیدا کرده نباید بیاید دنبال خریدن تیم. بعد هم اینکه باید از افراد خبره در امور ورزشی و اقتصادی استفاده کنیم. تیم هایی آمدند و تیم خوبی هم به آن ها تزریق می شد اما به این دلیل که مشاوران ورزشی خوبین داشتند موفق نشدند. اتفاقا استیل آذین بازیکنان خوب و سرشناسی را هم گرفت. ولی تیم های کشاورز و استیل آذین کجا رفتند؟ به همین دلیل آن هایی که متقاضی خریدن باشگاه های استقلال و پرسپولیس هستند باید منابع مالی پایدار داشته باشند و از طرفی ورزش و فوتبال را بشناسند. رفتارهای ورزشی را خوب بشناسند و به نظرم در رابطه با ورزش اهلیت داشته باشند. اهلیت فقط این نیست که از نظر مسائل غیر ورزشی مورد تایید باشد، بلکه باید از نظر ورزشی هم اهلیت متقاضی تایید شود. الان چرا ما هر سال چند تا از بازیکنان خارجی شاغل در لیگ را می بینیم که علیه باشگاه های ایرانی اقامه دعوا می کنند و موفق هم می شوند. از استقلال و پرسپولیس و سایر تیم ها شکایت می شود و پول هم می گیرند. بازیکن خارجی می آید، یک دقیقه هم بازی نمی کند. هم پول را می گیرد هم جریمه دیرکرد. در حالی که بازیکنان ایرانی باشگاه های استقلال و پرسپولیس هنوز نتوانسته اند طلب 7-8 سال قبل خود را بگیرند. به خاطر اینکه به قوانین مسلط نیستند. باید حقوق دان هایی در کنار باشگاه ها باشند که قوانین را بدانند. یعنی یک تیمی باید باشد که مجهز به علم فوتبال و قوانین فوتبال باشد.

*بحثی که الان درباره ماجرای خصوصی سازی وجود دارد این است که می گویند استقلال و پرسپولیس به خاطر حساسیت هایی که دارند، شاید واقعا اراده ای برای واگذاری آن ها وجود ندارد. شما این موضوع را قبول دارید؟

باید مسائلی که گفتم رعایت شود تا تیم بعد از واگذاری دچار تنش و انحلال نشود. به شرط رعایت همه جنبه های کار، منعی نمی بینم.

*مجلس برای اینکه دوباره پرونده واگذاری استقلال و پرسپولیس به جریان بیفتد برنامه ای دارد؟ پارسال که گفتند کلا این موضوع منتفی است. حالا شما برنامه ای برای اینکه استقلال و پرسپولیس خصوصی شوند ندارید؟

قانون و لایحه نمی خواهد. به نظر می رسد وزارت ورزش باید در این ماجرا جلو بیاید و فراکسیون ورزش هم می تواند در کنار این ماجرا کنار وزیر ورزش باشد.

*الان در فراکسیون ورزش چنین بحثی مطرح هست یا نه؟

وزیر ورزش تازه آمده و باید ببینیم در جلساتی که می گذاریم چه بحث هایی مطرح می شود. باید زوایای پنهان کار را ببینیم. ممکن است زوایایی وجود داشته باشد که از دید ما پنهان مانده باد. اما وزیر ورزش درمورد این مسائل توضیح خواهد داد و بعد تصمیم می گیریم.

*وزیر ورزش اخیرا در مجلس حاضر شده و رای اعتماد گرفته. شما جزو موافقان او بودید یا جزو مخالفان؟

به نظر می رسد اگر وزیر بتواند برنامه هایش را جلو ببرد، با توجه به اینکه سوابقی در ورزش دارد، بتوند موفق باشد. او اطلاعات خوبی از ورزش دارد. تیم ها و اسامی را می شناسد. جزو افرادی نیست که اگر بخواهد به جایی برای بازدید برود، نیاز باشد که به او افراد را معرفی کنند.

*شما هم اطلاعات خوبی از ورزش دارید.

من 53 سالم است و فوتبال را دنبال می کردم. همه این ها حافظه ای است. پرسپولیس قدیم که یک روزی گلرش هادی طاووسی بوده، دفاع راستش نعیم آبادی و دادکان و آشتیانی بوده، وسط ذوالفقارنسب و پنجعلی و مسیح مسیح نیا بوده، چپش خدا رحمت کنه عمو محراب بوده و محرمی که البته تازه است مثل میناوند. هافبک هایی مثل خلعتبری و اصغر ادیبی و پروین که بین آن ها جوان است را داشته. استقلال هم بازیکنانی مثل مرحوم پورحیدری، ناصر حجازی، کارو حق وردیان، اکبر کارگر جم، عادل خانی، مسعود مژدهی و برادران مظلومی را داشته. حتی جواد قراب را یادم است که بعدها از عقاب آمد.

*ورزشگاه هم می رفتید؟

نه من فقط دو بار ورزشگاه رفتم. یک بار بازی پرسپولیس و پاس بود که رفتم. همین آخرین سالی که پاس رفت به سمت همدان. من با مصطفی دنیزلی رفاقت دارم.

*رفاقت شما با دنیزلی از کجاست؟

من زمانی رئیس کمیته پزشکی تیم پاس بودم. رئیس بیمارستان ولیعصر ناجا هم بودم. چند تا پزشک به تیم پاس داده بودم که بالای سر تیم بودند و یادم می آید که دنیزلی مربی جنتلمن و با دیسیپلینی بود.

*از آن دوران خاطره ای ندارید؟

بازی پاس با تیم العین بود که به امارات رفته بودیم. در هتل اینتر کانتیننتال شهر العین امارات که بازی یک بر یک مساوی شد. دنیزلی خیلی با دیسیپلین بود. آن زمان بازیکنانی مانند نکیسا، نکونام، برهانی، کوشکی و پژمان جمشیدی را داشتیم. در لابی نشسته بودیم که چند تا تخمه داخل جیب من بود. گذاشتم بودم روی میز. یکی از بازیکنان آمد از روی میز، یکی دو تا تخمه برداشت و خورد. اما سریع به هم تیمی هایش گفت بچه ها مواظب باشید دنیزلی متوجه نشود تخمه خورده ایم. دنیزلی به حدی روی ساعت خواب و غذای بازیکنان کنترل داشت که بازیکنان حتی برای آن چند دانه تخمه ای که اضافه بر برنامه غذایی خورده بودند، ترس داشتند. دنیزلی اخمو نبود اما با دیسیپلین بود. مربی خوب و با دانشی بود. اما ذره ای احساسی بود. مسائل خانوادگی که پیش می آمد روی او خیلی تاثیر می گذاشت.

43